Þó svo Listahátíðin sem telja má allt frá upphafi alþjóðlega listahátíð, hafi verið haldin tvisvar sinnum á þessum tíma (1970 og 1972), þá fór lítið fyrir svokallaðri nútímaleg tónlist á efnisskránni. Því var ISCM (International Society for Contemporary Music) hátíðin sem haldin var í Reykjavík sumarið 1973 kærkomin tilbreyting. Þar sem starfsemi Musica Nova var að fjara út á þessum árum voru virkir útverðir nýrrar tónlistar fáir – ólíkt því sem verið hafði allan áratuginn á undan.

Félag íslenskra tónlistarmanna hafði verið meðlimur í alþjóðlega ISCM félagsskapnum frá 1938 og Tónskáldafélagið gerðist aðili árið 1948. Sameinuðust þessi félög þá aðild sína undir heitinu Íslandsdeild ISCM.

Ísland hafði alltaf sent fulltrúa sinn eða beðið fulltrúa erlendra félaga að mæta fyrir sína hönd á aðalfund I.S.C.M. Það var því ekki óeðlilegt, eins áhugasamur og Jón Leifs var um að halda alls kyns tónlistarhátíðir, að stjórn Tónskáldafélagsins samþykktu eftirfarandi tillögu árið 1965:

Samþykkt var að heimila formanni [J.L.] að leggja fram á aðalfundi ISCM í Madrid í þessum mánuði formlegt boð frá Tónskáldafélagi Íslands, sem Íslandsdeild ISCM, til að halda tónlistarhátíð Alþjóðasambandsins í Reykjavík í lok júní 1967.

Ekkert varð úr þessari hátíð. Málið var tekið fyrir að nýju árið 1972, og til að gera langa sögu stutta er birta hér samantekt sem lögð var fyrir stjórnarfundi Tónskáldafélagsins í september 1973:

Undirbúningur að aðalfundi ISCM hófst í september 1972. Leitað var fjárstyrkja til ýmissa aðila hér á landi til fundarins og tónlistarhátíðar þeirrar sem ráðgert var að halda. Stuðst var við fjárhagsáætlun sem Gunnar Larsson í Stokkhólmi hafði gert. Sótt var um styrk til Fjárveitinganefndar Alþingis, Menntamálaráðuneytisins, Reykjavíkurborgar og Menntamálaráðs. Auk þess var unnið að því að tryggja atkvæði Íslands í Norræna menningarsjóðnum, og fékkst að lokum munnlegt loforð menntamálaráðherra fyrir því. En svo fóru leikar að sameiginleg umsókn allra norrænu deilda ISCM var felld á fundi Norræna menningarsjóðsins í Kaupmannahöfn í desember 1972, og þar með voru allar umsóknir um fjárstyrk heima fyrir úr sögunni. Hafði danska deildin beitt áhrifum sínum til að spilla fyrir afdrifum málsins eins og sjá má af Dansk Musiktidsskrift frá þeim tíma.

Stjórn T.Í. var því í erfiðri aðstöðu og varð að aflýsa mótinu, og senda bréf til allra deilda ISCM þar að lútandi. Jafnframt var ákveðið að leggja ekki árar í bát og var ritað bréf til stjórnar ISCM og boðið að halda aðalfundinn hér á vegum íslenzku deildarinnar ásamt takmörkuðu tónleikahaldi. Var það boð þegið og fór Þorkell Sigurbjörnsson á stjórnarfund ISCM í janúar 1973, sem haldinn var í Búdapest, þar sem hann gerði grein fyrir málinu. Stjórn ISCM styrkti fyrirtækið með ráðum og dáð frá upphafi.

Var nú sótt um fjárstyrk á nýjan leik hér heima til Reykjavíkurborgar, Menntamálaráðuneytis og Menntamálaráðs. Veitti Reykjavíkurborg 60.000.00 og Menntamálaráðuneyti 50.000.00 kr, en Menntamálaráð felldi umsókn um styrkveitingu. Tónmenntasjóður STEFs og Tónskáldasjóður Ríkisútvarpsins lögðu sitt af mörkum og báru þunga kostnaðarins. Var haft náið samband við forráðamenn STEFs varðandi öll fjármál. Auk þess var leitað til annarra deilda ISCM um stuðning og gekk það greiðlega. Kanadíska deildin sendi The Lyric Arts Trio, hollenzka deildin Gaudeamus kvartettinn, þýzka deildin tríó og einleikara á sinfóníutónleika, Norðmenn sendu blásarakvintett og jazzista, Svíar sendur Harpans Kraft og hljómflutningstæki ásamt tveimur tæknimönnum. Auk þess kom fjárstyrkur frá Japan svo unnt var að flytja japanskt verk. Voru þar að verki Hempke og Harris frá USA.

Sinfoníuhljómsveitin sá um eina tónleika undir stjórn Páls P. Pálssonar. Musica Nova reyndist ekki dauð úr öllum æðum og kostaði tvenna tónleika: flutning á The Tea Symphony og tónleika í Árnesi, þar sem Bob Aitken lék ásamt íslenzkum hljóðfæraleikurum. Íslenska deildin sá um tvenna tónleika, opnunartónleika og tónleika þar sem flutt var úrval af þeim verkum sem send höfðu verið inn. Einnig valdi íslenzka deildin verk fyrir sinfóníutónleika en hafði að öðru leyti engin áhrif á efnisskrá. Þó beindi hún þeim tilmælum til hinna erlendu gesta að spila ekki eingöngu eftir tónskáld frá sínu landi.

Borgarstjóri tók á móti gestum að Höfða að loknum opnunartónleikunum, og Strætisvagnar Reykjavíkur fluttu fólk á milli, hvað ber að þakka gjaldkera vorum. Tónskáldafélagið hafði móttöku að Hótel Loftleiðum að lokum tónleikum The Lyrick Arts Trio... Ýmsir félagar lögðu einnig hönd á plóginn og hjálpuðu til við skipulagningu t.d. Jónas Tómasson, Fjölnir Stefánsson og Páll P. Pálsson, auk Sigurðar Markússonar fulltrúa Musica Nova, en allir unnu þeir frábært starf.

Stjórn T.Í. annaðist allan undirbúning og skipulagningu músíkdaganna. Voru margir fundir haldnir, þótt ekki væru þeir bókaðir, enda ekki fjallað um stefnumótandi mál, heldur einstök framkvæmdaratriði.

Fram að þessu höfðu eftirtalin íslensk verk verið flutt á ISCM hátíðum: Sónata fyrir trompet og píanó eftir Karl O. Runólfsson (Salzburg 1952), Fiðlusónata eftir Leif Þórarinsson (Stokkhólmi 1956) Sönglög við Tímann og vatnið eftir Fjölni Stefánsson (Vín 1961), Flökt fyrir hljómsveit eftir Þorkel Sigurbjörnsson (Amsterdam 1963), Óró nr. 2 fyrir kammersveit eftir Leif Þórarinsson (Stokkhólmi 1966) og Spectacles fyrir slagverk og tónband eftir Atla Heimi Sveinsson (Basel 1970). Af þessu má sjá að Íslendingar höfðu verið virkir þátttakendur í starfsemi félagsins í um tuttugu ár.