Árið 1868 töldust allir Íslendingar tæp 70 þúsund og voru dreifðir um annes og afdali. Í Reykjavík bjuggu í árslok tæplega tvö þúsund sálir. Það er ekki fyrr en um og eftir 1870, sem bærinn fer að vaxa talsvert, bæjarbragurinn að breytast og lifna, og þá fer líka að glæðast sönglíf og áhugi á tónlist. Þjóðhátíðin 1874 átti sinn merka þátt í því eins og margri annarri vakningu, sem yfir landsfólkið gekk á þessum árum, og verðu vikið að síðar.
    En fram að þessu var sönglðif að finna „aðeins inni, þar andinn góður býr sér sumar til,“ – á einstöku heimilum, og einkum í Reykjavík. (Jón Þórarinsson 1969, 96)

Það hefir frjetzt hingað, að sjera Ólafur prófastur Pálsson á Melstað, hafi nú í sumar ásamt Melstaðarkirkjusóknarfólki útvegað sjer Orgel í nefnda kirkju. Annarstaðar hjer á landi vitum vjer eigi til að Orgel hafi komið í kirkjur, en Viðeyjar- og Reykjavíkur-kirkjur. Vjer ímyndum oss, að margar kirkjusóknir hjer á landi sjeu eins fólkríkar og efnugar, sem Melstaðarkirkjusókn, og þeim eins mögulegt að útvega sjer Orgel í sínar kirkjur, og þar á meðal Akureyrar kirkjusókn. (Norðanfari. 11. árangur 1872, 111)

Eftir heimkomuna stofnar hann fyrsta hornaflokk Íslands, Lúðurþeytarafélag Reykjavíkur, stjórnaði honum í 26 ár samfleytt og kennir mörgum þeim að þeyta horn, er síðar koma á fót eða gerast liðsmenn í lúðrasveitum víðsvegar um land.... Upp rísa nú hornaflokkar á Ísafirði, Akureyri, Seyðisfirði, Eyrarbakka, í Vestmannaeyjum og Hafnarfirði. (Hallgrímur 1992, 89)

[Sama] ár hélt 'Músíkfélagið' hljómleika í Iðnó þar sem [kórinn] söng, frk. E. Steffensen og Árni Thorsteinsson sungu einsöngva, Þorsteinn Jónsson járnsmiður lék á fiðlu og 10 manna hljóðfæraflokkur lék 'Sóló og kór úr Júdasi Makkabeusi' eftir Händel. Helstu stjórnendur kóra um þessar mundir voru Brynjólfur Þorláksson dómkirkjuorganisti, Árni Thorsteinsson og Sigfús Einarsson síðar Dómkirkjuorganisti. Einn helsti píanóleikari á þessum árum var Kristrún Hallgrímsdóttir, sem oft kom fram á tónleikum sem einleikari og undirleikari. (Páll Kr., 134)

...kenna söngkennurum í skólum raddbeitingu og orgelleik, söngfræði og söngstjórn; söngstjórum vill hann leiðbeina við kórstjórn; hann ætlar að stofna til samsöngva og annast útgáfu á hæfilegum tónmenntaritum; og hann fýsir að sameina alla kóra landsins í félagslegum samtökum og kveðja þá til söngmóta. Mest af þessu framkvæmdi hann, einkum sem söngkennari við Kennaraskólann frá 1908 til dauðadags. (Hallgrímur 1992, 177)

Freyjan kom út 1926, ritstjóri Emil Thoroddsen. Heimirhinn yngri kom út á árunum 1935-37 undir stjórn Páls Ísólfssonar og 1937-39 undir stjórn Baldurs Andéssonar. Tónlistin,tímarit Félags ísl. tónlistarmanna hóf göngu sína 1942 og hélt út 5 árganga, til ársins 1946. Jazz kom út 1947 og Jazzblaðið 1948. Drangeyjarútgáfan gaf út Musicaá áurunum 1948-50, Félag ísl. hljóðfæraleikara gaf út Tónlistarblaðiðárið 1956 og Tónamál 1971. Félag ísl. organleikara hóf útgáfu Organistablaðsins 1968 og kemur það enn út (1980). (Páll Kr., 142)

Enginn annar hérlendur tónlistarmaður hafði nokkru sinni verið íslenzkari en hann (í rauninni veigra ég mér við að nota orðið tónlistarmaður, þegar nú tíðkast að viðhafa það um sérhvern maðkafjöru-snáða, sem skælir sig og skimpast í fjölmiðlum með fáein páfagauks-grip á gítarbretti; svo hrapallegt er á okkar afsiðunar-tímum orðið verðfall (= matsfall) þessa annars göfuga hugtaks). (Hallgrímur 1993, 97)

...17 konsertar í Osló, Bergen, Thorshavn, Reykjavík og Hafnarfirði. Á efnisskrá eru symfóníur eftir Beethoven (1.,2.,3.,7. og 8.) og Mozart (g-moll), ennfremur tvö verk eftir stjórnandann, Íslands-forleikur, op. 9 og músík við Galdra-Loft.
   Þessi heimsókn Hamborgar hljómsveitarinnar er einn mesti músíkviðburður aldarinnar. Hér sjá menn í fyrsta skipti vel skipaða symfóníu-hljómsveit. Máske hafði þessi flokkur hljóðfæraleikara aldrei fyrr leikið fyrir jafn forvitna og þakkláta áheyrendur. (Hallgrímur 1993, 99)

...þrír Danir eða danskættaðir piltar, tveir þeirra uppaldir í Lúðrasveit Reykjavíkur, þrír reykvískir blásarar, einn úr L.R., og einn Norðmaður, Axel Wolf á trommur. Hr. Fredriksen, bróðir Freðriksens slátrara og kjötkaupmanns, lék á túbu, Holger Nilsen spilaði á fiðlu og Aage Lorange, sonur apótekarans í Sykkishólmi, á píanó. Eggert Jóhannesson blés á trompet, hann var líka ævinlega 1. trompet í sinfónískum tilraunum á þessum árum, Ingólfur Einarsson spilaði á tenórsaxófón og á altsaxófón Björn Jónsson, síðar ein aðaldriffjöður og stjórnarmaður í Tónlistarfélaginu, sem stóð að allri klassískri tónlistarvakningu fram á miðja öldina og hafði forgöngu um stofnun Sinfóníuhljómsveitar Íslnads árið 1950. (Jón Múli, 216)

Ungfrú Anna Pjeturss leikur á píanó í Nýja bíó á fimtudaginn kemur. Hún hefir nýlokið prófi við sönglistaháskólann í Höfn með ágætri einkunn, og var Haraldur Sigurðsson frá Kaldaðarnesi aðalkennari hennar þar. Nám sitt hefir hún stundað þar í síðustu fjögur árin og var veitt ókeypis kensla, en það hlotnast fáum, og þeim einum, sem fram úr skara. Við burtfararprófið voru henni og veitt verðlaun fyrir prýðilega frammistöðu. Nú er hún hingað komin, og er það að eindregnum hvötum Haralds kennara hennar, að hún efnir nú þegar til hljómleika hjer í bænum. – Sjálfur hefi jeg hlýtt á hana spila tvö af þeim verkum, sem hún ætlar að flytja nú, c-moll-tilbrigði eftir Beethoven og eina af Etudum Chopin's. Leikur hennar er stílhreinn og fágaður, leiknin mikil og örugg, og leynir sjer ekki, að þar fer saman listræn gáfa og að hún hefir notið kenslu hjá frábærlega góðum og vandlátum kennara.
   Ungfrú Pjeturss mun vera sú fyrsta íslenska kona, sem heldur hjer píanóhljómleika, enda ein notið fullkominnar mentunar í þeirri grein. Hún er dóttir dr. Helga Pjeturss, en sonardóttir frú önnu Petersen, sem um langt skeið var eini píanókennari í bænum og allflestir þeirra, sem við píanóspil hafa fengist alt fram að síðustu tímum, hafa notið kenslu hjá.
   Þessar fáu línur vil jeg enda með því að ráða öllum söngvinum bæjarins til að hlusta á þessa gáfuðu og efnilegu stúlku. (Morgunblaðið. 29. maí 1927, 2)